فوتوریست داستانی با پایان باز

نخستین و مهم‌ترین بیانیه‌ی فوتوریست‌ها رهایی هنرهای نمایشی از فضای موزه مانند است و این بدان معناست که عناصر بصری نمایش باید کاربردی و دارماتیک باشند و نه تزیینی و چشم‌نواز. هر چند که تا پیش از آن، از دکور به عنوان عنصری دراماتیک استفاده می‌شد اما در این سبک اهمیت دکور به انداز‌ی بازیگران و اجراگران نمایش است. بر این اساس نه تنهت رویکرد هنرمندان نسبت به فرم و ماهیت صحنه تغییر می‌کند بلکه توجه بیشتر به این امر سبب خلق فرم‌های جدید در اجرا می‌شود.

فوتوریست‌ها تئاتر را یک کل منسجم می‌دانستند که با استفاده از تکنولوژی به خدمت «سرعت» و «زمان» در آمده است. بدیهی است که هیچ‌گاه تاکیدی بر جدا کردن فرایند طراحی صحنه از سایر بخش‌های تئاتر نداشتند اما حرکت آن‌ها به سویی بود که بیش از هر چیز جلوه‌های دیداری تئاتر را دگرگون کرد. این رویه، سبب شد تا سایر رشته‌های هنری مانند نقاشی و مجسمه‌سازی، سینما و اساسا هنرهای اجرایی وارد تئاتر شوند

سبک فتوریست در تئاتر آنگونه که انتظار می‌رفت به طور کامل –مگر در چند اجرای محدود- به اجرا در نیامد اما با مشاهده‌ی تاریخ‌های تئاتر می‌توان دریافت که بخش‌های مختلف مانیفست یا بیانیه‌ی آن‌ها در سایر سبک‌های دیگر مورد استفاده قرار گرفت و می توان گفت ایده‌ها و افکار آنها هنوز در تئاتر معاصر باقی مانند است، کافی است به نورپردازی در اجراهای رابرت ویلسون، استفاده از گرافیک رایانه‌ای و فن‌آوری لیزر در نمایش‌های لوری اندرسون ، مجسمه‌های برایان اینو و اجراهای ویدئویی جورجیو باربریو کورستتی نگاه انداخت. فتوریست بر خلاف سایر سبک های تئاتری با پایانی باز تاریخ تئاتر را رها می کند و به شکلی پنهان در آن باقی می‌ماند.